Paris blog
Τα φρικιά πάνε Παρίσι !
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Ημέρα 1η
Στις 9:30'πμ ξεκινάμε από Αθήνα, με Ολυμπιακή, για να προσγειωθούμε μια χαρά στις 12:00'μμ στο Παρίσι, αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Η εξυπηρέτηση της Ολυμπιακής ήταν πολύ καλή και το ταξίδι ωραιότατο.
Στο αεροδρόμιο δεν μπερδευτήκαμε γενικά, αφενός γιατί οι ταμπέλες είναι και στα αγγλικά, αφετέρου γιατί είχαμε κάνει το κατάλληλο homework για να ξέρουμε που πρέπει να πάμε. Ένας ολιγόλεπτος αποκλεισμός ενός ορόφου του terminal, πιθανότατα λόγω κάποιας παρατημένης βαλίτσας, στα πλαίσια της τρομοϋστερίας, δεν μας πτόησε. Πιάνουμε ανελκυστήρα και σκάμε στο ισόγειο κι από εκεί στο CDGVAL shuttle train που θα μας πάει στον σταθμό του RER (διαβάζεται 'ερ-ο-ερ'), κι από εκεί... Παρίσι!!!
Η ταλαιπωρία με τις βαλίτσες πάνω-κάτω στις σκάλες των σταθμών του μετρό ήταν αναμενόμενη, αφού ήταν η πρώτη μας επαφή με το δίκτυο. Όταν φεύγαμε, ξέραμε καλύτερα, και προτιμήσαμε να αλλάξουμε γραμμές σε μεγάλους σταθμούς που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν κυλιόμενες σκάλες
). Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό για την τιμή του, αλλά σίγουρα εάν είχαμε την δυνατότητα να ψάξουμε νωρίτερα θα βρίσκαμε κάτι φτηνότερο και πιθανώς καλύτερο. Αλλά ποιος νοιάζεται για τις ανέσεις; Την δουλειά του να κάνει . Είμαστε στο Παρίσι λέμε!
Ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για μια βολτίτσα που μας έβγαλε αρχικά στην πλατεία της Βαστίλης (Bastille). Όχι εντελώς τυχαία βέβαια
. Ψάχναμε ένα κατάστημα FNACτο οποίο πουλάει εισιτήρια για πολλά γνωστά μουσεία, συναυλίες κτλ. Για καλή μας τύχη, εκεί βρήκαμε και το LYLO, ένα πολύ απαραίτητο περιοδικάκι για ντόπιους και επισκέπτες στο Παρίσι, το οποίο περιέχει πληροφορίες για ένα σωρό μουσικές εκδηλώσεις σε όλη την πόλη, και διατίθεται δωρεάν σε μερικά καταστήματα μουσικής, μπαράκια κλ. Την Τετάρτη προμηθευτήκαμε επίσης και το Pariscope από ένα περίπτερο, το οποίο είναι αντίστοιχο του ‘Αθηνόραμα’.
Εν τέλει αντί για εισιτήρια, αποφασίσαμε να πάρουμε το Paris Museum Pass, το οποίο τελικώς αποδείχτηκε μάλλον κακή επιλογή, για διάφορους λόγους.
Η πλατεία της Βαστίλης χαρακτηρίζεται από την τεράστια στήλη του Ιουλίου και την όπερα της Βαστίλης. Η όπερα της Βαστίλης είναι ‘φρέσκια’ και το κτήριό της πολύ μοντέρνο. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός και στα σκαλιά της καθόταν ένα σωρό κόσμος (σκηνικό που επαναλαμβανόταν σε όλα τα μεγάλα μνημεία της πόλης που διέθεταν ικανό αριθμό σκαλιών). Το δεύτερο crash test με την όχι και τόσο ‘ονειρική’ πλευρά του Παρισιού ήρθε από την εικόνα μίας μεγάλης παρέας νεαρών περιπλανώμενων ημι-άστεγων που είχε καταλάβει με πολύ θορυβώδη τρόπο ένα μέρος της σκάλας. Το πρώτο σοκ ήταν στην διαδρομή του RER από το αεροδρόμιο, όπου περνώντας με το τρένο δίπλα από τα περίφημα προάστια ήταν απελπιστικά εμφανές το γιατί οι κάτοικοι αυτών των περιοχών έχουν τόση αγανάκτηση μέσα τους. Τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών, τετράγωνα και γκρίζα, με καταθλιπτικές μπουγάδες στριμωγμένες στα μικρά μπαλκόνια. Κάναν τις πολυκατοικίες του κέντρου της Αθήνας να μοιάζουν με πολυτελείς βίλες.
Μετρό και αναδυόμαστε πάλι κοντά στο Τροκαντερό (Trocadéro). Διαδηλωτές κάνουν καθιστική διαμαρτυρία και απεργία πείνας για την κατάσταση στην Σρι Λάνκα.
Έχουν απλωθεί φαρδιοί πλατιοί στην είσοδο της πλατείας. Αναμέσά τους δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ‘άσπρος’ και γύρω τους δεν υπάρχει κανένας αστυνομικός. Άμα ερχόταν να απλωθούν στο Σύνταγμα λέτε να συνέβαινε το ίδιο; Όμορφη πλατεία με όμορφο μπαλκόνι που βλέπει στον πύργο του Άιφελ (Eiffel), αλλά μάλλον κατεστραμμένη για τους Γάλλους, λόγω του υπερβολικού τουρισμού.
Το καλό είναι όμως ότι 10 μέτρα ‘παρακείθε’ από τον κόσμο επικρατεί μεγάλη ηρεμία και μπορεί κανείς να πάει να αράξει άνετα στα γρασίδια.
Συνεχίζουμε ίσια, πάνω από τον Σηκουάνα, για να βγούμε ακριβώς μπροστά στον πύργο. Εντυπωσιακός από μακριά, αλλά άμα σταθείς ακριβώς από κάτω του είναι καλύτερος. Θα θαυμάσεις για λίγη ώρα το μέγεθος και τον τρόπο κατασκευής, θα βγάλεις μερικές φωτογραφίες μακρινές πανοραμικές και μερικές κοντινές από λεπτομέρειες, αλλά μετά από λίγη ώρα θα είναι αδιάφορος.
Δεν πρόκειται δα και για κανένα έργο τέχνης . Άμα έχεις χρόνο, υπομονή και λεφτά να διαθέσεις, μπορείς να περιμένεις στις ουρές για τους ανελκυστήρες που ανεβαίνουν στα δύο επίπεδα του πύργου. Εάν όχι, μην αγχώνεσαι. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές για ‘σκαρφάλωμα’.
Έχει αρχίσει να νυχτώνει, οπότε επιστροφή προς το ξενοδοχείο προς αναζήτηση φαγητού. Ο Τούρκος λέει ότι σε κάθε εκδρομή στο εξωτερικό, είναι νομοτελειακό ότι την πρώτη μέρα θα φας σκ@$^#. Αυτό συμβαίνει, λέει, γιατί θα φτάσει η ώρα που θα σε έχει κόψει η πείνα και επειδή δεν έχεις προλάβει να τσεκάρεις την περιοχή και να το ψάξεις το ζήτημα, θα μπεις στο πρώτο που θα βρεις μπρος σου. Επιβεβαιώνεται (σχετικά). Εμπιστευόμαστε τον οδηγό μας και ψάχνουμε την Main d'Or. Καταλήγουμε τελικά σε ένα συμπαθητικό Κουρδικό εστιατόριο. Για τους Γάλλους φαντάζομαι θα ήταν καλό. Εμείς οι Ελληναράδες από την άλλη, δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα από το μενού που αποτελούταν από μουσακά, ιμάμ μπαϊλντί, ταραμοσαλάτα, κεφτέδες, πλιγούρι και άλλα τέτοια ‘εξωτικά’. Η εμπειρία μας βοήθησε απλά να εμπεδώσουμε άλλη μια φορά, ότι από τα Βαλκάνια και πέρα, σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι. Εκείνη την νύχτα το κρεβάτι του ξενοδοχείου αποδείχτηκε πιο δελεαστικό, οπότε ακυρώσαμε τα σχέδιά μας για ποτό μετά το φαΐ.
Στο αεροδρόμιο δεν μπερδευτήκαμε γενικά, αφενός γιατί οι ταμπέλες είναι και στα αγγλικά, αφετέρου γιατί είχαμε κάνει το κατάλληλο homework για να ξέρουμε που πρέπει να πάμε. Ένας ολιγόλεπτος αποκλεισμός ενός ορόφου του terminal, πιθανότατα λόγω κάποιας παρατημένης βαλίτσας, στα πλαίσια της τρομοϋστερίας, δεν μας πτόησε. Πιάνουμε ανελκυστήρα και σκάμε στο ισόγειο κι από εκεί στο CDGVAL shuttle train που θα μας πάει στον σταθμό του RER (διαβάζεται 'ερ-ο-ερ'), κι από εκεί... Παρίσι!!!
Η ταλαιπωρία με τις βαλίτσες πάνω-κάτω στις σκάλες των σταθμών του μετρό ήταν αναμενόμενη, αφού ήταν η πρώτη μας επαφή με το δίκτυο. Όταν φεύγαμε, ξέραμε καλύτερα, και προτιμήσαμε να αλλάξουμε γραμμές σε μεγάλους σταθμούς που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν κυλιόμενες σκάλες
). Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό για την τιμή του, αλλά σίγουρα εάν είχαμε την δυνατότητα να ψάξουμε νωρίτερα θα βρίσκαμε κάτι φτηνότερο και πιθανώς καλύτερο. Αλλά ποιος νοιάζεται για τις ανέσεις; Την δουλειά του να κάνει . Είμαστε στο Παρίσι λέμε!
Ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για μια βολτίτσα που μας έβγαλε αρχικά στην πλατεία της Βαστίλης (Bastille). Όχι εντελώς τυχαία βέβαια
. Ψάχναμε ένα κατάστημα FNACτο οποίο πουλάει εισιτήρια για πολλά γνωστά μουσεία, συναυλίες κτλ. Για καλή μας τύχη, εκεί βρήκαμε και το LYLO, ένα πολύ απαραίτητο περιοδικάκι για ντόπιους και επισκέπτες στο Παρίσι, το οποίο περιέχει πληροφορίες για ένα σωρό μουσικές εκδηλώσεις σε όλη την πόλη, και διατίθεται δωρεάν σε μερικά καταστήματα μουσικής, μπαράκια κλ. Την Τετάρτη προμηθευτήκαμε επίσης και το Pariscope από ένα περίπτερο, το οποίο είναι αντίστοιχο του ‘Αθηνόραμα’.
Εν τέλει αντί για εισιτήρια, αποφασίσαμε να πάρουμε το Paris Museum Pass, το οποίο τελικώς αποδείχτηκε μάλλον κακή επιλογή, για διάφορους λόγους.
Η πλατεία της Βαστίλης χαρακτηρίζεται από την τεράστια στήλη του Ιουλίου και την όπερα της Βαστίλης. Η όπερα της Βαστίλης είναι ‘φρέσκια’ και το κτήριό της πολύ μοντέρνο. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός και στα σκαλιά της καθόταν ένα σωρό κόσμος (σκηνικό που επαναλαμβανόταν σε όλα τα μεγάλα μνημεία της πόλης που διέθεταν ικανό αριθμό σκαλιών
). Το δεύτερο crash test με την όχι και τόσο ‘ονειρική’ πλευρά του Παρισιού ήρθε από την εικόνα μίας μεγάλης παρέας νεαρών περιπλανώμενων ημι-άστεγων που είχε καταλάβει με πολύ θορυβώδη τρόπο ένα μέρος της σκάλας. Το πρώτο σοκ ήταν στην διαδρομή του RER από το αεροδρόμιο, όπου περνώντας με το τρένο δίπλα από τα περίφημα προάστια ήταν απελπιστικά εμφανές το γιατί οι κάτοικοι αυτών των περιοχών έχουν τόση αγανάκτηση μέσα τους. Τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών, τετράγωνα και γκρίζα, με καταθλιπτικές μπουγάδες στριμωγμένες στα μικρά μπαλκόνια. Κάναν τις πολυκατοικίες του κέντρου της Αθήνας να μοιάζουν με πολυτελείς βίλες.Μετρό και αναδυόμαστε πάλι κοντά στο Τροκαντερό (Trocadéro). Διαδηλωτές κάνουν καθιστική διαμαρτυρία και απεργία πείνας για την κατάσταση στην Σρι Λάνκα.
Έχουν απλωθεί φαρδιοί πλατιοί στην είσοδο της πλατείας. Αναμέσά τους δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ‘άσπρος’ και γύρω τους δεν υπάρχει κανένας αστυνομικός. Άμα ερχόταν να απλωθούν στο Σύνταγμα λέτε να συνέβαινε το ίδιο; Όμορφη πλατεία με όμορφο μπαλκόνι που βλέπει στον πύργο του Άιφελ (Eiffel), αλλά μάλλον κατεστραμμένη για τους Γάλλους, λόγω του υπερβολικού τουρισμού.
Το καλό είναι όμως ότι 10 μέτρα ‘παρακείθε’ από τον κόσμο επικρατεί μεγάλη ηρεμία και μπορεί κανείς να πάει να αράξει άνετα στα γρασίδια.Συνεχίζουμε ίσια, πάνω από τον Σηκουάνα, για να βγούμε ακριβώς μπροστά στον πύργο. Εντυπωσιακός από μακριά, αλλά άμα σταθείς ακριβώς από κάτω του είναι καλύτερος. Θα θαυμάσεις για λίγη ώρα το μέγεθος και τον τρόπο κατασκευής, θα βγάλεις μερικές φωτογραφίες μακρινές πανοραμικές και μερικές κοντινές από λεπτομέρειες, αλλά μετά από λίγη ώρα θα είναι αδιάφορος.
Δεν πρόκειται δα και για κανένα έργο τέχνης . Άμα έχεις χρόνο, υπομονή και λεφτά να διαθέσεις, μπορείς να περιμένεις στις ουρές για τους ανελκυστήρες που ανεβαίνουν στα δύο επίπεδα του πύργου. Εάν όχι, μην αγχώνεσαι. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές για ‘σκαρφάλωμα’.
Έχει αρχίσει να νυχτώνει, οπότε επιστροφή προς το ξενοδοχείο προς αναζήτηση φαγητού. Ο Τούρκος λέει ότι σε κάθε εκδρομή στο εξωτερικό, είναι νομοτελειακό ότι την πρώτη μέρα θα φας σκ@$^#. Αυτό συμβαίνει, λέει, γιατί θα φτάσει η ώρα που θα σε έχει κόψει η πείνα και επειδή δεν έχεις προλάβει να τσεκάρεις την περιοχή και να το ψάξεις το ζήτημα, θα μπεις στο πρώτο που θα βρεις μπρος σου. Επιβεβαιώνεται (σχετικά). Εμπιστευόμαστε τον οδηγό μας και ψάχνουμε την Main d'Or. Καταλήγουμε τελικά σε ένα συμπαθητικό Κουρδικό εστιατόριο. Για τους Γάλλους φαντάζομαι θα ήταν καλό. Εμείς οι Ελληναράδες από την άλλη, δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα από το μενού που αποτελούταν από μουσακά, ιμάμ μπαϊλντί, ταραμοσαλάτα, κεφτέδες, πλιγούρι και άλλα τέτοια ‘εξωτικά’. Η εμπειρία μας βοήθησε απλά να εμπεδώσουμε άλλη μια φορά, ότι από τα Βαλκάνια και πέρα, σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι. Εκείνη την νύχτα το κρεβάτι του ξενοδοχείου αποδείχτηκε πιο δελεαστικό, οπότε ακυρώσαμε τα σχέδιά μας για ποτό μετά το φαΐ.
αναρτήθηκε από Ελένη στις 17:30
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home