Paris blog

Λουβρο-προσκύνημα!

Σήμερα θα περάσουμε την μέρα στον Λούβρο. Ξεκινάμε αργάμιση από το ξενοδοχείο και προχωράμε προς τον σταθμό Charonne. Δεν βιαζόμαστε (που είναι να απορεί κανείς, γιατί η ώρα ήταν ήδη κοντά 12) οπότε καθίσαμε για καφέ. Το μαγαζί ήταν κακή επιλογή όπως φαίνεται περίτρανα από τον cappuccino της φωτογραφίας. Αλλά ήταν η πρώτη μας μέρα ουσιαστικά και δεν είχαμε μάθει ακόμα τα κόλπα του καφέ. Ευτυχώς όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να μάθει κανείς τα κόλπα του σάντουιτς!

Η τακτική είναι απλή. Κατ' αρχήν βρίσκεις μία boulangerie (τουτέστιν, φούρνος). Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε μην κάνετε λάθος εδώ. Θα βρείτε σάντουιτς και σε άλλα μαγαζιά τύπου fast food, αλλά μόνο στις boulangerie το ψωμί θα είναι στα σίγουρα φρέσκο. Και τί πιο σημαντικό σε ένα Γαλλικό σάντουιτς από την μπακέτα;

Ωραία. Και τώρα που έγινε μία καλή αρχή, συνεχίζουμε στην γέμιση. Βγάλτε από το μυαλό σας ξενερωσιές του τύπου τυρί-ζαμπόν ή τυρί-ζαμπόν-μαρούλι-μαγιονέζα (στα μεγάλα κέφια). Εδώ το τυρί εννοείται. Το ζαμπόν είναι ονομασίας προέλευσης. Η μαγιονέζα, το αυγό, ο τόνος, το ροζ μπίφ, το κοτόπουλο, η μοτσαρέλα, το πέστο, η ντομάτα, το μαρούλι (και η λίστα συνεχίζεται...) είναι ένα πιθανό υλικό από τα 4-5 που οπωσδήποτε υπάρχουν σε κάθε σάντουιτς. Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο σάντουιτς, αποτελεί γεύμα. Και σε πολύ συμφέρουσα τιμή, αφού κυμαίνονται από 3 έως 5 ευρώ.

Εμείς φροντίσαμε λοιπόν να τα εντάξουμε από την πρώτη μέρα στο πρόγραμμα ως ελαφρύ μεσημεριανό για τον δρόμο. Προμηθευόμασταν δύο από τον φούρνο κοντά στον σταθμό κάθε μέρα πριν πάρουμε το μετρό. Τα σημερινά σαντουιτσάκια καταναλώθηκαν στην αυλή του Λούβρου ( τυχερά σαντουιτσάκια ).

Αυτό το μουσείο είναι λογικό να είναι πρώτο πρώτο στην λίστα κάθε επισκέπτη στο Παρίσι. Λογικό είναι επίσης να έχει κανείς την όρεξη και τον ενθουσιασμό να το γυρίσει ολόκληρο για να δει όλα τα εκθέματα, που φυσικά είναι απ' όλο τον κόσμο. Μην. Μην υποκύψετε στον πειρασμό. Όσο χρόνο κι αν διαθέτετε (στα πλαίσια μίας ημέρας πάντα), κι όση όρεξη κι αν έχετε, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το δείτε ολόκληρο. Μην μπείτε στο τριπάκι του αχόρταγου τουρίστα που πρέπει να τα δει όλα. Αφενός είναι μεγάλο κρίμα να καταλήξει κανείς να περνάει μπροστά από πανέμορφα εκθέματα, αδιάφορα, βιαστικά, για να προλάβει να πάει παρακάτω, αφετέρου υπάρχει ένα άνω όριο "κουλτούρας" που μπορεί κανείς να αφομοιώσει συνεχόμενα μέσα σε μία μέρα πριν πάθει το μυαλό του overdose.

Αυτό που χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση, είναι στρατηγικό σχέδιο . Κυριολεκτικά. Κατ' αρχήν, πρέπει να βρείτε από το site του μουσείου το πλάνο του κτιρίου. Ρίχτε μετά μία ματιά στα τμήματα των εκθέσεων και αποφασίστε τι σας αρέσει περισσότερο να δείτε, και με ποια σειρά. Υπολογίστε πόση ώρα θα σας πάρει κάθε τμήμα (αφήστε λάσκο γιατί είπαμε, δεν βιαζόμαστε μέσα στο μουσείο). Υπολογίστε και ώρα για διάλλειμα, που σίγουρα θα χρειαστεί. Η εσωτερική αυλή του Λούβρου είναι καλό σημείο για λίγη ξεκούραση, αλλά μπορείτε να πάτε και κάπου έξω από το κτίριο, καθώς το εισιτήριο ισχύει για ολόκληρη την μέρα και για απεριόριστες εισόδους (να λάβετε όμως υπόψη σας ότι κάθε φορά που θα θέλετε να ξαναμπείτε στο μουσείο, πρέπει να ξανακάτσετε στην ουρά ελέγχου ασφαλείας). Κάποιες μέρες το μουσείο είναι ανοιχτό περισσότερες ώρες, οπότε εάν μπορείτε να κανονίσετε ανάλογα το πρόγραμμά σας θα κερδίσετε άνεση χρόνου.

Με την παρέα μου αποφασίσαμε να επισκεφτούμε πρώτα το τμήμα με τους Γερμανούς, Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους, και στην συνέχεια το τμήμα των Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων και της Μεσοποταμίας. Είδαμε βέβαια και αρκετά άλλα τμήματα που βρίσκονταν πάνω στην πορεία μας, αλλά αυτά με λιγότερη προσοχή. Ήταν άλλωστε και λίγο δύσκολο να αφιερώσει κανείς πάρα πολύ ώρα σε περίεργα αρχαιολογικά ευρήματα όταν δεν μπορεί να διαβάσει τις ταμπέλες με τις πληροφορίες, καθώς αυτές ήταν όλες γραμμένες μόνο στα Γαλλικά .

Φυσικά πήγαμε και στα highlights . Μόνα Λίζα, Αφροδίτη της Μήλου, Νίκη της Σαμοθράκης, Η σχεδία της Μέδουσας κ.α. Οι εντυπώσεις δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες από τα τόσο πολυδιαφημισμένα εκθέματα. Η Μόνα Λίζα ήταν σαφώς η μεγαλύτερη απογοήτευση. Το θέαμα αυτού του αρκετά μικρού πίνακα (77x53cm), να κρέμεται μόνος του σε έναν μεγάλο γυμνό τοίχο, πίσω από διπλά και τρίδιπλα τζάμια ασφαλείας, πίσω από ξύλινες μπάρες και υφασμάτινες κορδέλες που κρατάνε το ατέλειωτο τσούρμο των ανθρώπων που προσπαθούν να τον καταβροχθίσουν με φωτογραφικές μηχανές σε απόσταση σίγουρα μεγαλύτερη των 3 μέτρων, ήταν τουλάχιστον καταθλιπτικό. Γι' αυτό όταν επισκεφτείτε τον Λούβρο, περάστε από την Μόνα Λίζα για εθιμοτυπικούς και μόνον λόγους. Βγάλτε 2 κλασικές φωτογραφίες, όπως αυτές εδώ, και ύστερα εάν επιθυμείτε να θαυμάσετε τον συγκεκριμένο πίνακα, περάστε από το μαγαζί του μουσείου και αγοράστε το καλύτερο αντίγραφο/φωτογραφία που θα βρείτε. Φυσικά κανένα αντίγραφο ή φωτογραφία δεν έχει σχέση με το πρωτότυπο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τον αληθινό πίνακα ΔΕΝ θα έχετε την δυνατότητα να τον θαυμάσετε.

Η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη, ήταν μία πραγματική ευχαρίστηση για τα μάτια και το μυαλό. Η θέση που έχει τοποθετηθεί το άγαλμα, ιδανική. Στην κορυφή της μεγάλης σκάλας που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εύκολα ορατή, όσος κόσμος κι αν μαζευτεί γύρω της. Η λεπτομέρεια και η κίνηση του αγάλματος, είναι τόσο εκπληκτικές όσο έχετε δει στις διάφορες φωτογραφίες. Ήταν ένα από τα εκθέματα που ευχαριστήθηκα περισσότερο.

Η Αφροδίτη της Μήλου πάσχει και αυτή λίγο από το ζήτημα "πλήθος vs ορατότητα", αλλά σε αντίθεση με την Μόνα Λίζα αυτή θα μπορέσετε να την δείτε, καθώς οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να στέκονται περιμετρικά του αγάλματος και σε κοντινή απόσταση, οπότε αργά ή γρήγορα θα βρείτε ένα κατάλληλο "κενό" για να την θαυμάσετε με την ησυχία σας.

Όπως και να'χει, στον Λούβρο πιθανότατα θα μπείτε μέρα και θα βγείτε νύχτα. Πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Το κτίριο είναι πανέμορφα φωτισμένο την νύχτα. Και μετά από ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας, πιθανότατα τα πόδια σας θα έχουν πρόβλημα να σας στηρίξουν, όπως εμάς. Εμπιστευόμαστε λοιπόν για δεύτερη φορά τον οδηγό μας και διαλέγουμε ένα μπιστρό σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο. Κι αυτή την φορά μας ανταμείβει . Το Café de l'Industrie είναι ένα γωνιακό μαγαζάκι ... επί 2. Διαθέτει δύο "δίδυμους" χώρους στις δύο απεναντινές γωνίες της διασταύρωσης των Rue Sedaine και Rue Saint-Sabin. Από μέσα είναι χωρισμένο σε διάφορους χώρους, διακόσμηση ρουστίκ με έργα τέχνης, πίνακες, φωτογραφίες, αφρικάνικες μάσκες κ.α. Το φαγητό, για τα γαλλικά δεδομένα, πρέπει να είναι μέτριο. Για τα ελληνικά πάλι, είναι πολύ καλό. Και οι τιμές του είναι σχετικά φτηνές ... για τα γαλλικά δεδομένα . Το καλό είναι ότι η κουζίνα του είναι ανοιχτή όλες τις ώρες, πράγμα λιγουλάκι δυσεύρετο στα υπόλοιπα "φαγάδικα" του Παρισιού. Μας έσωσε πραγματικά, αφού σκάσαμε στις 11:00' το βράδυ και καταφέραμε να βάλουμε στο διαμαρτυρόμενο στομάχι μας λίγο γευστικό φαγάκι. Για να μην τα πολυλογώ, εξαιρετικό μαγαζί, το προτείνω ανεπιφύλακτα, εμείς ξαναπήγαμε. Α! και εάν ενδιαφέρεται κανένας, έχει και βαρελίσια Leffe .