Paris blog

Την ταμπελίτσα αυτή θα την αγαπήσετε πολύ στο Παρίσι. Όχι μόνο γιατί αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα Art Nouveau (έχει βρει άλλωστε και την δίκαιη θέση της στο αντίστοιχο τμήμα του μουσείου d'Orsay) αλλά και γιατί θα γίνει η καλύτερή σας φίλη στις εξορμήσεις σας στην πόλη.

Το δίκτυο του μετρό στο Παρίσι (τουλάχιστον στο λεγόμενο κέντρο του) είναι κάτι παραπάνω από επαρκές. Υπάρχει ένας σταθμός υπογείου, σε λιγότερο από 5' απόσταση, απ' οπουδήποτε κι αν βρίσκεστε. Και τα δρομολόγια είναι συχνότατα. Θεωρώ έγκλημα για οποιονδήποτε τουρίστα να χρησιμοποιήσει άλλο μέσο μεταφοράς εκτός απ' αυτό (άντε, θα είμαι λίγο ανεκτική στα ποδήλατα, για λόγους αναψυχής και στα λεοφωρεία, τις πολύ πρωινές ώρες). Η εταιρία που διαχειρίζεται τις γραμμές του μετρό και τις γραμμές RER, λέγεται RATP και μάλλον είναι υπεύθυνη για όλα τα ΜΜΜ της πόλης (τραίνα, λεοφωρεία και τραμ).

Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς όταν μπει στον πρώτο σταθμό υπόγειου, αφού έχει πληρώσει τα 8,50 ευρώπουλα για την διαδρομή του RER από το Charles de Gaulle μέχρι την ζώνη 1 που είναι το κέντρο , είναι να προμηθευτεί από τα γκισέ πληροφοριών έναν χάρτη του δικτύου. Εάν πάλι είσαστε εντελώς control freaks, μπορείτε και να τον έχετε εκτυπώσει από πριν . Επίσης, καλό είναι να πάρετε και ό,τι άλλο βρείτε να υπάρχει σε χάρτη, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστείς λεοφωρείο ή τραμ.

Αφού λοιπόν τον πάρετε στα χέρια σας και τον μελετήσετε καλά, σας προτείνω να σχεδιάσετε την διαδρομή σας έτσι ώστε να αποφύγετε όσο μπορείτε περισσότερο τις αλλαγές γραμμών από RER σε απλές του μετρό. Αυτή την εμπειρία την αποκτήσαμε κυριολεκτικά 'στην πλάτη' μας. Διότι το μετρό του Παρισιού μπορεί να είναι πυκνό, αλλά είναι παλιό, και μόνο οι αποβάθρες που εξυπηρετούν γραμμές RER διαθέτουν κυλιόμενες σκάλες. Και πιστέψτε με ... έχουν πολλές σκάλες οι σταθμοί τους. Πολλές και στενές. Και το να προσπαθείς να σύρεις την, εεε, κάπως παραφουσκωμένη βαλίτσα σου πάνω-κάτω σε αυτές, δεν λέει και πολύ . Και μην αρχίσω καν να λέω για την απόσταση που πρέπει να διανύσεις σε μερικούς από αυτούς για να μετακινηθείς από την πλατφόρμα της μίας γραμμής σε αυτή της άλλης! Έχω την αίσθηση ότι διανύσαμε περισσότερα χιλιόμετρα κάτω από το Παρίσι, παρά πάνω του .

Η σελίδα της αγγλικής Wikipedia έχει πολλές χρήσιμες πληροφορίες, εκ των οποίων δώστε βάση στις πληροφορίες για τα διαφορετικά είδη εισιτηρίων, και ειδικά στο Navigo pass. Η αγγλική σελίδα της RATP δεν το αναφέρει, διότι, θεωρητικά, δεν απευθύνεται σε τουρίστες. Αντ' αυτού έχει φάτσα-κάρτα το ParisVisite. Γνώμη μου είναι ότι το ParisVisite δεν συμφέρει σε καμία περίπτωση (εκτός ίσως κι αν επισκεφτεί κανείς αρκετές από τις τουριστικές ατραξιόν που περιλαμβάνει). Το Navigo pass, το οποίο αντικατέστησε την παλιά Carte orange, είναι κάρτα απεριορίστων διαδρομών, εβδομαδιαία ή μηνιαία, και απευθύνεται στους Γάλλους κατοίκους του Παρισίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το προμηθευτεί και ένας ξένος. Η διαφορά είναι ότι ο μη ντόπιος θα πληρώσει 5 ευρώ εφάπαξ για την έκδοση της κάρτας, επιπλέον σε ότι δώσει για να την φορτώσει, τα οποία θα πρέπει να συνυπολογίσετε στο κόστος της κάρτας για να δείτε εάν τελικά σας συμφέρει ή όχι. Επίσης, έχετε υπόψη σας ότι εάν φορτώσετε την κάρτα μόνο για την ζώνη 1 (κέντρο), τότε στο κόστος της μετακίνησής σας θα πρέπει να προσθέσετε και τα ολίγον τσουχτερά εισιτήρια για τα αξιοθέατα που είναι εκτός αυτής (Βερσαλίες, Disneyland κ.α.). Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στην διάρκεια της κάρτας. Η εβδομαδιαία διάρκειά της δεν μετράει από την μέρα που την αγοράζεις + 7 μέρες, όπως θα περίμενε κανείς. Μετράει από το πρωί της Δευτέρας, μέχρι τα μεσάνυχτα της επόμενης Κυριακής, άσχετα ποια ημέρα της εβδομάδας την αγοράζεις και την χρησιμοποιείς. Α! και θυμηθείτε να έχετε μαζί σας και μία κολακευτική, μικρή, φωτογραφία ταυτότητας, γιατί πρέπει να την κολλήσετε απάνω .

Δυστυχώς, "ελληναριά" δεν παίζει με το Navigo pass . Δεν ανακαλύψαμε κανένα κόλπο για την ξεγελάσουμε. Αντιθέτως, πιστοποιήσαμε ότι αυτό το "αυστηρά προσωπική" ισχύει στ' αλήθεια. Μία φορά που κατά λάθος δεν πρόλαβα να περάσω όταν άνοιξε η μπάρα εισόδου, αφού είχα χτυπήσει την κάρτα μου στο μηχάνημα, ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να ξαναχτυπήσω την ίδια κάρτα δύο φορές συνεχόμενα. Ευτυχώς οι εξυπηρετικοί υπάλληλοι στα γκισέ πληροφοριών που υπήρχαν δίπλα από την είσοδο, με βοηθήσαν να περάσω παρακάμπτοντας το σύστημα ασφαλείας. Άρα το να περνάει ο πρώτος και να την πασάρει στον πισινό του, έτσι ώστε να βολεύεται όλη η παρέα με μία κάρτα, αποκλείεται ως ιδέα.

Ένα άλλο μέσο που μπορεί να σας φανεί χρήσιμο κάποια μέρα που θα αποφασίσετε να το ρίξετε έξω, είναι τα λεοφωρεία Noctilien. Έτσι λέγονται τα νυχτερινά λεοφωρεία στο Παρίσι. Τελικά δεν τα χρησιμοποιήσαμε ποτέ, διότι τις ατασθαλίες μας τις κάναμε το σαββατοκύριακο, που τα δρομολόγια του μετρό είναι επεκταμένα, οπότε δεν μπορώ να ξέρω εάν είναι εύχρηστα ή εάν τίθεται θέμα εγκληματικότητας, αλλά φαντάζομαι ότι εάν δεν κυκλοφορήσει κανείς άγρια χαράματα δεν θα έχει πρόβλημα.

Και για τους πιο αθλητικούς τύπους, υπάρχουν και τα ποδήλατα! Στην πόλη έχει εγκατασταθεί ένα πολύ οργανωμένο δίκτυο με σταθμούς ενοικίασης ποδηλάτων με την ώρα, στο οποίο μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε το Navigo pass, εφόσον το έχετε φορτώσει με το κατάλληλο αντίτιμο. Εμείς που δεν είμαστε και πολύ καλοί στην ισορροπία, χρησιμοποιήσαμε τα πόδια μας .

Λοιπόν, όπως προείπα, το μετρό στο Παρίσι είναι παλιό. Το ίδιο και τα βαγόνια του. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν το πόσο μπερδευτήκαμε, όταν κάποια από τις πρώτες μέρες της διαμονής μας σταθήκαμε μπροστά από την πόρτα του βαγονιού για να κατέβουμε, αλλά αυτή δεν έλεγε να ανοίξει! Ένας Γάλλος που στεκόταν δίπλα μας είπε να μας βγάλει από το αδιέξοδο και γύρισε το χερουλάκι της πόρτας . Διότι , ναι!, σε πολλούς συρμούς οι πόρτες δεν ανοίγουν αυτόματα. Πρέπει να το κάνετε εσείς μόλις το τρένο σταματήσει στον σταθμό. Ή καλύτερα αφήστε να το κάνουν οι άλλοι, που έχουν πάρει και το κολάι.

Εισιτηριάκια στο χέρι λοιπόν, και καλές εξορμήσεις!