Paris blog

Κυριακή: μέρα της ραστώνης και του θεού.

Για το πρώτο κόβω το δεξί μου χέρι . Για το δεύτερο δεν παίρνω κανέναν όρκο, αλλά καλού-κακού, και επειδή σήμερα στην Ελλάδα είναι Κυριακή του Πάσχα, εμείς βάλαμε και εκκλησία στο πρόγραμμα, μη τυχόν και πέσει φωτιά να μας κάψει (ή πιο γαλλιστί: μη τυχόν και πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας). Οκ... μπορεί να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι σήμερα στην Notre Dame έχει συναυλία όργανου, και μάλιστα περιλαμβάνει και Bach. Όπως και να'χει πάντως, το σημερινό πρόγραμμα είναι "στοχοπροσηλωμένο".

Η συναυλία όμως είναι το μεσημέρι και τώρα είναι ακόμα πρωί. Προέχει ο πρώτος Κυριακάτικος "στόχος". Βολτίτσα στις παρισινές λαϊκές αγορές. Ο οδηγός μας, εκτός από καταστήματα τύπου Galeries Lafayette τα οποία δεν θέλω ούτε απ' έξω να τα δω (ψυχολογικό τραύμα από το ταξίδι στην Αμερική ... μη ρωτάτε ...), σημειώνει και αρκετές λαϊκές αγορές οι περισσότερες από τις οποίες γίνονται (και) Κυριακή.

Ξεκινάμε από την πιο κοντινή, την αγορά της λεωφόρου Richard-Lenoir που ξεκινάει από την πλατεία της Βαστίλης και εκτείνεται μέχρι το τέλος της δεντροστοιχίας του δρόμου. Με την πρώτη ματιά, οι ομοιότητες και οι διαφορές με τις ελληνικές λαϊκές αγορές με εντυπωσιάζουν. Η σαφώς καλύτερη οργάνωση είναι εμφανής. Οι πωλητές έχουν ακουμπήσει τα προϊόντα τους πάνω σε ομοιόμορφους, ευθυγραμμισμένους πάγκους, που φαίνεται να έχουν τοποθετηθεί εκεί από τον δήμο. Μετά τους πάγκους των τροφίμων υπάρχουν και κάποιοι πωλητές λοιπών αντικειμένων, οι οποίοι έχουν την πραμάτεια τους κάτω. Η λαϊκή περιλαμβάνει οπωροπώλεις, ανθοπώλεις, ψαράδες με φρέσκους και φιλεταρισμένους σολομούς, κρασοπώλεις, κρεοπώλεις και τυροπώλεις με πάγκους-ψυγεία και πωλητές με ethnic fast food. Και φυσικά .... οστρακοπώλεις . Παρόλο που δεν έχω εντρυφήσει (ακόμα) στο κεφάλαιο όστρακα, πρέπει να ομολογήσω ότι μόνο στο θέαμα αυτών των τεράστιων, περίεργων στρειδιών, μυδιών και λοιπών -διών, μου άνοιγε την όρεξη. Μετανιώνω που δεν είχα το θάρρος να πάρω κανα-δυο απ' αυτά και να τα δοκιμάσω επιτόπου.
Τα τυράκια βέβαια που δεν χρειάζονται και πολλά θάρρητα, τα τσακίσαμε. Πήραμε 1/4 από ένα γραβιερο-ειδές και ένα κεφαλάκι από κάποιο κατσικίσιο τυρί, με σκοπό να μεταφέρουμε το τελευταίο πίσω στην Ελλάδα, αφού η πωλήτρια μας είπε πως μπορεί να αντέξει το ταξίδι. Η πορεία αυτού του τυριού, που με τόση φροντίδα κρατούσαμε στο ψυγειάκι του ξενοδοχείου και αργότερα πακετάραμε μέσα στην χειραποσκευή, έληξε άδοξα στον σκουπιδοντενεκέ του χώρου ελέγχου του αεροδρομίου. Δυστυχώς οι ελεγκτές δεν μας άφησαν να το πάρουμε μαζί μας και με πόνο καρδιάς (και πολλά νεύρα για την επιλογή μας να το βάλουμε στην χειραποσκευή αντί της βαλίτσας, όπου θα είχε περάσει απαρατήρητο) το πετάξαμε χωρίς καν να το ανοίξουμε . Το άλλο τυράκι στάθηκε πιο τυχερό. Μασουλίστηκε επιτόπου και εν συντομία, συνοδεία φρέσκου ζυμωτού ψωμιού από παρακείμενο φούρνο. Αιωνία του η μνήμη.

Η βόλτα μας συνεχίζεται στην πλατεία Aligre, λίγο πιο πέρα από την Βαστίλη. Εκεί υπάρχει άλλη, σαφώς μικρότερη, λαϊκή που έχει όμως πολλούς παλαιοπώλεις και το σκηνικό θυμίζει υπαίθριο Μοναστηράκι. Έχω ιδιαίτερα καλή διάθεση και κάνω σαν μικρό παιδί από την χαρά μου, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθώ εύκολα από έναν πάγκο που είχε απάνω του ένα βουνό από ώριμες, κατακόκκινες φράουλες, χύμα . Ο Τούρκος (ευτυχώς) απαντάει "Καλά, καλά, θα σου πάρω" στην ερώτηση "Θα μου πάρεις, θα μου πάρεις, θα μου πάάάάρειιιιςςς;;;;". Νομίζουμε ότι ζητάμε 1/4 από τον συμπαθή Γάλλο, αλλά μάλλον ζητήσαμε 4 κιλά γιατί ο πωλητής, αφού μας κοίταξε λίγο απορημένος, άρχισε να βάζει και δεν σταματούσε. Σε κάποια φάση συνειδητοποιούμε ότι η ποσότητα που έχει βάλει μέσα στην σακούλα ζυγίζει πολύ περισσότερο από 1/4, και φροντίζουμε να λύσουμε την παρεξήγηση. Αυτές οι φραουλίτσες ήταν extra τυχερές. Μασουλίστηκαν στα όρθια και εν ριπή οφθαλμού. Δεν ξέρω εάν ήταν η καλή μου διάθεση που με επηρέασε, αλλά νομίζω πως ήταν οι νοστιμότερες φράουλες που έφαγα ποτέ. Αιωνία τους η μνήμη.

Δυο βήματα κάνουμε (στην κυριολεξία) και επιτυγχάνουμε έναν δεύτερο "στόχο". Ένα κρασοπουλειό, στέκι ντόπιων και πόλος τουριστών. Ευχαριστώ πάλι τον τουριστικό οδηγό μας που ήταν η αφορμή να ψάξω και να μάθω αυτό το μέρος, όταν τον μελετούσα πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.

Είχαμε μεγάλες προσδοκίες για αυτό το μαγαζάκι και όχι μόνο επιβεβαιωθήκαμε, αλλά υπερκαλυφθήκαμε! Η ατμόσφαιρα αυθεντική. Τα κρασιά απίθανα. Οι τιμές (των κρασιών) πολύ καλές (των φαγώσιμων πιο τσιμπημένες). Οι μεζέδες ..εχμ.. Γαλλικοί. Εμείς συγκεκριμένα πήραμε αυτό το πιατάκι που περιείχε δυο μεγάλα κομμάτια rillettes, ένα παρασκεύασμα από κρέας περίπου σαν πατέ. Μερικές από τις πιο ευχάριστες ώρες του ταξιδιού. Φεύγοντας τσιμπάμε και δύο μονόλιτρα (!) μπουκάλια με κρασί που μας γεμίζουν από τα τεράστια βαρέλια που βρίσκονται μέσα στο μαγαζί, ένα merlot κι ένα cote du rhone που στην Ελλάδα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα καλά, και πληρώνουμε κάτι λιγότερο από 7 ευρώ . Φεύγουμε τρέχοντας πριν καταλάβουν ότι τους γδύσαμε. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να πετύχω και τα στρείδια που απ' ότι διαβάζω σερβίρονται συχνά-πυκνά .

Μπαίνουμε στο μετρό, βγαίνουμε απ' το μετρό, και με ένα σύντομο περπάτημα... "στόχος" τρίτος "εν όψη". Είμαστε στην Notre Dame και είμαστε στην ώρα μας. Η ουρά είναι πολύ μεγάλη, αλλά ευτυχώς προχωράει αρκετά γρήγορα. Με το που μπαίνω στην εκκλησία μου 'ρχεται να πέσω κάτω απ' τα γέλια, αλλά συγκρατιέμαι γιατί συνειδητοποιώ ότι εάν κάνω κάτι τέτοιο, ή θα φάω ξύλο, ή θα μου κάνουν κανάν εξορκισμό εξπρές. Το πρώτο πράμα που μας "καλωσορίζει" στο εσωτερικό, είναι ένα πανηγυριώτικο αυτόματο μηχάνημα πώλησης τουριστικών/αναμνηστικών νομισμάτων. LOL .
Τεσπά. Αρκούμαι στο να το σχολιάσω καυστικά στον Τούρκο και προχωράω παραμέσα, μαζί με το ποτάμι. Κάθε βήμα που κάνω παραπάνω με κάνει να συνειδητοποιώ το αίσθημα που πρέπει να κατέκλυε τον άνθρωπο του Μεσαίωνα που έκανε τα ίδια βήματα με μένα. Οι συνθήκες είναι άκρως διαφορετικές σήμερα, αλλά παρόλα αυτά σε μένα είναι εμφανές. Μία λέξη μόνο. Τρόμος.
Δεν μου είναι εύκολο να συνειδητοποιήσω το γιατί, αλλά σχεδόν αμέσως, το μυαλό μου άρχισε να μετατρέπει την εικόνα που είχα μπροστά μου. Άδειασε τον χώρο από τον κόσμο, προχώρησε την ώρα και την έκανε νυχτερινή, και αντικατέστησε τα ηλεκτρικά φώτα με κεριά. Ε, κάπου εκεί ήταν που μου σηκώθηκε η τρίχα. Μόλις κατάκατσε η τρίχα το μόνο που αισθανόμουν ήταν λύπη, που το αίσθημα του φόβου χρησιμοποιούταν (και χρησιμοποιείται ακόμα) τόσο απροκάλυπτα για να κλείνονται πιο αποτελεσματικά οι άνθρωποι στο "μαντρί" της θρησκείας.

Αλλάζω διάθεση και αναζητώ τις όμορφες μεριές της εκκλησίας. Βρίσκω πολλές είναι η αλήθεια. Τόσες πολλές που εν τέλει δεν μπορώ να τις απορροφήσω. Τα πανύψηλα παράθυρα είναι καλυμμένα με πολύπλοκα βιτρό, που φτάνουν τόσο ψηλά που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πλέον τις παραστάσεις. Κάνουμε τον καθιερωμένο κύκλο και μετά καθόμαστε στους πάγκους και περιμένουμε την συναυλία να αρχίσει.
Πρώτο κομμάτι ο πολυαναμενόμενος Bach, γαμεί και δέρνει (pardon my French). Και θάβει (πολύ πολύ βαθιά) όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που ακολούθησαν. Για εμένα που δεν έχω ξανακούσει όργανο από κοντά, η εμπειρία είναι μια αποκάλυψη φυσικά. Μαθαίνοντας πιάνο, έχω ακούσει και έχω παίξει αρκετά κομμάτια του συνθέτη. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει το πραγματικό ύφος και τον πραγματικό ήχο των συνθέσεών του. Και λογικό είναι θα μου πεις, αφού ο άνθρωπος ουδέποτε συνέθεσε για πιάνο, αλλά για όργανο, άντε και κανένα κλειδοκύμβαλο.

Μόλις τελειώνει η συναυλία βγαίνουμε έξω. Λέμε να ανέβουμε στους πύργους μιας και περιλαμβάνονται στο Museum pass, αλλά η είσοδος μόλις έχει κλείσει. Πάμε με τα πόδια στην κοντινή Sainte-Chapelle που επίσης περιλαμβάνεται στο πάσο . Η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα και το φως αναδεικνύει το (μόνο) αξιοθέατο της εκκλησίας, που είναι τα πάμπολλα, πανύψηλα και περίτεχνα βιτρό. Πέρα από αυτά, το μνημείο δεν προσφέρει κάτι άλλο. Και μιας και τα χρωματιστά τζάμια δεν προκαλούν και καμία εξαιρετική συγκίνηση, ειδικά όταν προσπαθείς να διακρίνεις τις παραστάσεις τους από μία κάποια απόσταση, μπήκαμε και βγήκαμε σε χρόνο dt. Το κοινό συμπέρασμα ήταν πως σε άλλη περίπτωση δεν θα καταθέταμε τον οβολό του εισιτηρίου για να επισκεφτούμε το συγκεκριμένο αξιοθέατο.

Συνεχίζουμε την βόλτα μας  χαζεύοντας τα κτίρια. Βγάζω και τις απαραίτητες καλλιτεχνουά φωτογραφίες των gargoyles για να αποδείξω πως "ήμουν και γω εκεί" .

Τρίτη -και καλύτερη- αγορά που θα επισκεφτούμε σήμερα είναι η marché aux fleurs που γίνεται καθημερινά στο Île de la Cité. Την Κυριακή συνοδεύεται από την marché aux oiseaux. Εντάξει... τι να πω; Η αγορά των λουλουδιών θα έπρεπε μάλλον να λέγεται "αγορά της ζούγκλας". Το τι είχε! Τι δεν είχε, μάλλον. Από τα μικρότερα λουλούδια και μυρωδικά μέχρι ολόκληρα δεντράκια. Πανδαισία. Την αγορά των πουλιών δεν πρόλαβα να την γυρίσω όσο θα ήθελα, αλλά από το λίγο που πήρε το μάτι μου πρέπει να ήταν το ίδιο εντυπωσιακή.

Περπατάμε δυτικά μέχρι την μυτούλα του νησιού και περνάμε την pont Neuf. Στην απέναντι όχθη του Σηκουάνα η αγορά των παλιών βιβλίων έχει κατεβάσει ρολά, ή μάλλον καπάκια. Στεναχωρήθηκα πολύ που δεν είχα πάρει χαμπάρι νωρίτερα την ύπαρξη αυτής της ιστορικής και ιδιαίτερης αγοράς. Εάν δεν χάζευα τόση ώρα τα λουλούδια θα την είχαμε προλάβει . Τεσπά. Είμαστε πλέον πτώματα. Café de l'Industrie για φαγάκι και βουρ στα κρεβάτια μας!