Paris blog

Από την σύντομη εμπειρία του ταξιδιού, έμεινα με την εντύπωση ότι "καφετέριες", στο στυλ που υπάρχουν στην Ελλάδα, δεν πολυπαίζουν στο Παρίσι. Τα μαγαζιά που σερβίρουν καφέ είναι café, brasserie, ή bistro και εκτός από καφέ προσφέρουν και φαγητό, κανονικό όχι πρόχειρο, πολύ καλής ποιότητας. Είναι δηλαδή αξιοποιήσιμα όλες τις ώρες . Το εσωτερικό σε μερικά είναι μοντερνιζέ, αλλά στα περισσότερα είναι στυλ ρετρό και σε μερικά είδα να έχουν διατηρηθεί στον χώρο, ως στοιχεία της διακόσμησης, έπιπλα και κατασκευές που προϋπήρχαν από παλιότερες χρήσεις του χώρου, όπως σε κάποιο που παρατήρησα έναν τοίχο καλυμμένο από σειρές εντοιχισμένων ξύλινων κουτιών (ταχυδρομικών; φαρμακείου; ). Ότι διακόσμηση κι αν έχουν όμως, είναι όλα πολύ προσεγμένα στις λεπτομέρειες. Κατά τις 12 το μεσημέρι τα bistros στρώνουν τα τραπέζια τους για φαγητό, και οι Γάλλοι αρχίζουν σιγά σιγά να συρρέουν. Οι περισσότεροι προτιμούν μία από αυτές τις αρχοντικές σαλάτες που υπάρχουν σε όλα τα γαλλικά μενού, οι οποίες έχουν ... τα πάντα όλα. Απ' ότι φαίνεται οι σαλάτες είναι το ίδιο σοβαρή υπόθεση όπως τα σάντουιτς στην Γαλλία . Η συμπαθητική εικόνα των τραπεζιών αποτελείται από ατομικά σουπλά, μαχαιροπήρουνα, ποτήρια κρασιού, μικρά βαζάκια με λουλούδια, αλατοπίπερο και φυσικά ... μουστάρδα! Try at your own risk . Δεν αστειεύονται αυτές οι κίτρινες αλοιφές. Όταν λέμε καίνε, ΚΑΙΝΕ! Και επιπλέον έχω την εντύπωση πως άμα τους ζητήσεις πιο ήπια, όχι μόνο δεν θα έχουν, αλλά θα προσβληθούν κιόλας . Όπως και να'χει, αγαπητέ επισκέπτη του Παρισίου, όταν βρεθείς στην πλατεία της Μανταλένας (Place de la Madeleine), μην αμελήσεις να μπεις στο μαγαζί της Maille και να βγεις απαραίτητα με ένα μικρό βαζάκι με καυτή, αρωματική μουστάρδα (που παρεπιπτόντως θα την βρεις και σε πολύ λογική τιμή). Διότι όπως και να το κάνουμε, το ελληνοπρεπέστατο παϊδάκι απογειώνεται με μία μικρή γαλλική προσθήκη από την Dijon .

Κατά τις 12 βέβαια, εμείς ως γνήσιοι αργόσχολοι νεαροί τουρίστες, κατεβάζαμε συνήθως την τελευταία γουλιά του πρωινού καφέ, που ήταν σταθερά americain για μένα και expresso για την παρέα μου. Εγώ βέβαια, για γαλλικό καφέ ξεκίνησα, αλλά γρήγορα ανακάλυψα ότι οι Γάλλοι δεν έχουν ιδέα τι είναι ο γαλλικός καφές . Σε κανένα μαγαζί από αυτά που πήγαμε δεν πήρε το μάτι μου καφετιέρα φίλτρου πίσω από τον πάγκο και φυσικά κανένας δεν είχε στον κατάλογό του κάτι που να μοιάζει με café filtre. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί έχει επικρατήσει εδώ να ονομάζουμε τον φιλτραρισμένο καφέ "γαλλικό", όταν στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τον ονομάζουμε "αμερικάνικο" καθώς η ΗΠΑ φαίνεται να είναι η χώρα στην οποία αυτή η μέθοδος παρασκευής καφέ είναι πιο διαδεδομένη. Το ίδιο μάλλον έχουν σκεφτεί και οι Γάλλοι, οι οποίοι ονομάζουν έτσι έναν καφέ που είναι αραιωμένος εσπρέσο. Το παρατσούκλι Americano του έμεινε λέει από τον 2οΠΠ, όπου οι Αμερικάνοι στρατιώτες στην Γαλλία ζητούσαν τον καφέ τους αραιωμένο, διότι δεν αντέχαν τον δυνατό εσπρέσο που τους σερβίραν και προσπαθούσαν να τον φέρουν στα μέτρα του κλασικού φιλτραρισμένου. Κάτι τέτοιο ζήτησα και γω, ως όψιμο αμερικανάκι, από τον σερβιτόρο σε κείνο το μαγαζάκι λίγο έξω από τον Λούβρο, και μου έφερε έναν εσπρέσο σε μεγάλο φλυτζάνι και ένα τσαγερό με ζεστό νερό για να προσθέσω όσο θέλω. Όταν τον ρώτησα πως λένε τον καφέ, μουρμούρισε κάτι που μου φάνηκε ως "αμερικέν". Απ' ότι διαβάζω βέβαια τώρα στο internet, η σωστή ονομασία είναι η "αμερικάνο". Παρόλα αυτά οι Γάλλοι σερβιτόροι μάλλον με βλέπαν μικρή, ωραία και τουρίστρια, και μου κάναν την χάρη να μου φέρνουν πάντα τον σωστό καφέ. Η γαλάτικη αβρότητα ! Το γευστικό αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτερης παρασκευής καφέ, μου άρεσε τόσο πολύ που από τότε που γύρισα Ελλάδα προσπαθώ να τον περιγράψω επαρκώς σε κάποιον Έλληνα σερβιτόρο για να καταφέρω να τον απολαύσω και εδώ, αλλά δυστυχώς χωρίς τύχη . Μάλιστα μία φορά που (απελπισμένη) προσπάθησα να περιγράψω τον espresso lungo ως "μονή δόση εσπρέσο, διπλή δόση νερό", μου έφεραν έναν μονό εσπρέσο και ... δύο ποτήρια νερό! Oh, well...

Ο Τούρκος έπαιρνε πάντα εσπρέσο. Δεν τον τσιγκουνεύονται εκεί τον εσπρέσο. Ο απλός (μονός) είναι σε όγκο όσο ο ελληνικός καφές (δηλαδή περίπου x1,5 ο εσπρέσο που σερβίρεται συνήθως εδώ) και ιδιαίτερα "παχύς", με την κρεμούλα του και τα όλα του. Και η τιμή είναι ευθέως ανάλογη της ποσότητας του καφέ που μπαίνει στο φλιτζάνι σου. Εάν μονός εσπρέσο = τόσα ευρώ, τότε διπλός εσπρέσο = τόσα ευρώ x 2. Και το τόσα ευρώ συνήθως κυμαίνεται από 2 έως 2,5. H τιμή αυτή μπορεί να μειωθεί περαιτέρω όπως μάθαμε γρήγορα, εάν αντί να κάτσεις σε τραπέζι προτιμήσεις να κάτσεις στο μπαρ (ισχύει για όλους τους καφέδες φυσικά). Όπως και να 'χει πάντως, δεν θα βρεθείτε εύκολα προ εκπλήξεως, καθώς οι τιμές αναγράφονται κατά κανόνα στους μαυροπίνακες έξω από τα μαγαζιά. Μερικές φορές μπορεί να σου πάρει λίγη ώρα μέχρι να 'ξεκαθαρίσεις' το σκηνικό, αλλά είναι σχετικά εύκολο να βγάλεις ένα συμπέρασμα για την γενικότερη εικόνα και τιμές του μαγαζιού.

ΥΓ: Μην ξεχάσω να σημειώσω, ότι σε αντίθεση με τους φόβους μου, η συνεννόηση με τους ανθρώπους που μας εξυπηρετούσαν σε καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχείο, κιόσκια πληροφοριών κτλ, δεν ήταν γολγοθάς. Τουναντίων, συνήθως ήταν εύκολη. Οι περισσότεροι γνωρίζαν βασικά αγγλικά για να καταλάβουν τι τους λες (ειδικά οι άνθρωποι που ήταν σε πόστα πληροφοριών στα μουσεία ή στα μετρό), αν και απαντούσαν στα γαλλικά, και με την βοήθεια λίγων γαλλικών λέξεων και της οικουμενικής παντομίμας, ε, την δουλειά μας την κάναμε. Σε καμία περίπτωση δεν έγινε λάθος συνεννόηση. (χμμμμ.... εκτός από εκείνον τον κύριο στην λαϊκή της Aligre που του ζητήσαμε ένα τέταρτο του κιλού φράουλες, και ξεκίνησε προβληματισμένος να μας βάζει 4 κιλά. Αλλά οκ, το λύσαμε )