Paris blog

Τελευταία μας μέρα στο Παρίσι. Το 'χουμε συμφωνήσει, ότι σήμερα θα κάνουμε όλη μέρα βόλτες από δω κι από κει. Τέρμα τα μουσεία (άλλωστε είναι Δευτέρα), τέρμα οι indoors δραστηριότητες, τέρμα η βιάση. Θα χαρούμε μία τελευταία φορά την πόλη.

Το βολτάρισμα λέμε να γίνει ως εξής: ξεκινάμε από την πλατεία de la Madeleine, κατεβαίνουμε ίσια κάτω στην πλατεία de la Concorde και μετά στρίβουμε για να μπούμε στον κήπο des Tuileries. Μετά θα πάρουμε μετρό και θα ανεβούμε στην Sacré Cœur για να χαζέψουμε την θέα και να κάνουμε βόλτα στην Montmartre. Μόλις πέσει ο ήλιος θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για ολιγόωρη ξεκούραση και το βράδυ θα πάμε να φάμε εδώ. Στο οινό-μπαρο του Jacques Mélac.

Η χαρακτηριστική εκκλησία της Μαγδαληνής, αρχαιοελληνικού τύπου, βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Απ' έξω είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Από μέσα δεν θυμάμαι να με εντυπωσίασε σε κάτι, αλλά πάλι δεν είναι ότι της δώσαμε και καμία ιδιαίτερη προσοχή. Για 10' μπήκαμε, ίσα ίσα γιατί η είσοδος ήταν δωρεάν. Ο οδηγός λέει ότι η περιοχή γύρω από την πλατεία είναι η πιο ακριβή της πόλης. Και μιας και το Παρίσι είναι ήδη ακριβή πόλη, φαντάσου για τι απάλευτες τιμές μιλάμε! Μία απλή ματιά στην βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου πείθει και τον άπιστο Θωμά. 36 ευρώ για μία σχεδόν ατομική τουρτίτσα στο Fauchon. Κι ήθελα και γω να το παίξω καπιτάλα, και μπήκα στο εν λόγω μαγαζί και πήρα με 2 ευρώ ... ένα μπισκοτάκι. Τρομάρα μου!

Είμαστε λοιπόν στο Κολωνάκι του Παρισιού. Στα σκαλοπάτια της εκκλησίας κάθονται αρκετά καλοντυμένοι εργαζόμενοι (προφανώς) από τα γύρω γραφεία και τρώνε τα υπερτιμημένα σαντουιτσάκια τους και τις φρέσκες σαλάτες από τα πλαστικά μπολάκια. Αυτοί είναι μάλλον οι κακοπληρωμένοι της περιοχής. Τραβολογάω τον Τούρκο για χάζεμα στο Heriard. Άάάλλο φτηνό και προσιτό μαγαζάκι. Μία μαρμελαδίτσα λεμόνι όμως την τσίμπησα. Εκεί που το χαρήκαμε μάλλον περισσότερο ήταν στο μαγαζί της Maille, της γνωστής και μη εξαιρετέας μάρκας γαλλικής μουστάρδας. Ο Τούρκος, παραδοσιακός ων, πήρε κλασική μουστάρδα με κόκκους, ξέρεις... απ' αυτή που βάζουμε στην ψητούρα . Εγώ μία με λεμόνι και πιπεριά.

Περπατάμε πάνω στην Rue Royale μέχρι την πλατεία Concorde με τον χαρακτηριστικό οβελίσκο της, και μπαίνουμε στον κήπο des Tuileries. Oooh, le Paradis! Τι ανακούφιση ήταν αυτή!; Μιλάμε για τουλάχιστον 5 βαθμούς παρακάτω η θερμοκρασία με το που μπαίνεις στον χώρο των κήπων. Βρήκαμε κάτι αναπαυτικότατες καρέκλες ξέμπαρκες και αράξαμε λίγο ανάμεσα στους θάμνους. Γύρω-γύρω η απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Λες και δεν περάσαμε μόλις από την Concorde όπου γινόταν σφαγή από την κίνηση. Όταν συνήλθα λίγο, κάναμε την βόλτα μας και πέσαμε πάνω σε μία έκθεση σπορ αυτοκινήτων, vintage και μοντέρνων. Ο Τούρκος αργοπορεί λίγο παραπάνω και χαζεύει, εγώ γκρινιάζω (κλασικά), και σιγά σιγά χωνόμαστε στο μετρό και αναδυόμαστε κάτω από την Μονμάρτη.

Τσούκου-τσούκου στην ανηφόρα, περνάμε σαν καλοί τουρίστες μπροστά απ' όλα τα τουριστομάγαζα που βρίσκονται πάνω στον δρόμο, φτάνουμε στην εκκλησία Sacre Coeur που απ' έξω είναι πολύ εντυπωσιακή (από μέσα όχι και τόσο) με το άσπρο της χρώμα να αντανακλάει τον ήλιο. Μας κάνει πολύ ωραία μέρα σήμερα. Οι φίλτατοι Γάλλοι έχουν ξαμοληθεί στα σκαλάκια και στα γρασιδάκια με τις κιθαρίτσες και τα σαντουιτσάκια και λοιπά υποκοριστικά. Μετά από λίγο χάζι της θέας της πόλης όπως φαίνεται από τα σκαλιά, πάμε προς την πλατεία της Μονμάρτης, με τους υπαίθριους καλλιτέχνες. Την κάνουμε μία γύρα λίγο γρήγορα καθώς οι, συμπαθείς κατά τ' άλλα, πλανόδιοι ζωγράφοι είναι λίγο επίμονοι και ενοχλητικοί, και κοιτάμε εκεί κοντά για κανένα συμπαθητικό καφέ. Βρίσκουμε ένα μαγαζάκι με έναν κάπως κρυμμένο κηπάκο, αλλά δυστυχώς οι μουσικές επιλογές του ήταν οι χείριστες .

Με τούτα και με κείνα, έχει ψιλοπεράσει η ώρα και αρχίζουμε την κατηφόρα προς τον σταθμό. Πάμε να ξεκουραστούμε λίγο στο ξενοδοχείο, να μπανιαριστούμε, να παρφουμαριστούμε και να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στο Παρίσι στο μαγαζί ενός άμεσου απόγονου του Αστερίξ! Ναι, μάλιστα, κύριοι! Κι αν δεν με πιστεύετε δείτε το και μόνοι σας. Το οποίο μαγαζί μπάι δε γουέι είναι και δυο βήματα από το ξενοδοχείο.

Αλλά, ω σκληροί θεοί! Η τύχη μας παίζει άσχημο παιχνίδι. Μία ταμπέλα στην πόρτα ανακοινώνει με σκληρότητα ότι ο Αστερίξ από το Σάββατο πήρε τα παιδιά και το σκυλί του φίλου του και πήγε διακοπές για μία βδομάδα (πιθανότατα στην Nicae) . Τι να γίνει; Αυτά έχει η ζωή. Εναλλακτικές; "Πάμε σε εκείνο το μπιστρό που είναι κοντά στην στάση του μετρό; Αξιοπρεπές φαίνεται". "Πάμε". Ευτυχώς η επιλογή μας, παρόλο που έγινε ολίγον στα τυφλά, δεν μας απογοήτευσε. Τουναντίον. Εγώ έχω να το λέω πως εκεί έφαγα την καλύτερη μακαρονάδα αλά κρεμ με σολομό. Τρία είδη σολομού -φρέσκος, καπνιστός και... άλλο ένα που δεν το θυμάμαι- και just enough κρέμα γάλακτος. Τέλειο! Ο λογαριασμός ήταν λίγο τσουχτερός λόγω μίας περίεργης πολιτικής τιμολόγησης των ποτών μετά από τις 23:00, αλλά τι με νοιάζει;! Είναι η τελευταία μας νύχτα εδώ!

Το λήγουμε κατά τις 1:00πμ και σε ελάχιστη ώρα έχουμε ξεραθεί. Αύριο έχουμε αρκετό χρόνο για να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και να αναχωρήσουμε. Μην ξεχάσω να πακετάρω τα κρασιά από το Baron Rouge, το τυράκι που πήραμε στην λαϊκή, τις καρτ-ποστάλ και τα μαγνητάκια από τα μουσεία, τους χάρτες και τα εισιτήρια που θέλω να κρατήσω για ενθύμιο, το μωρουδίστικο μπλοκάκι-ημερολόγιο που γέμισα με ακατάστατα ορνιθοσκαλίσματα (give me a break, δεν είναι ότι είχα να ακουμπήσω κάπου συνήθως) και όλες τις σημειώσεις μου με το που θα πάμε την επόμενη φορά!