Paris blog

Την ταμπελίτσα αυτή θα την αγαπήσετε πολύ στο Παρίσι. Όχι μόνο γιατί αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα Art Nouveau (έχει βρει άλλωστε και την δίκαιη θέση της στο αντίστοιχο τμήμα του μουσείου d'Orsay) αλλά και γιατί θα γίνει η καλύτερή σας φίλη στις εξορμήσεις σας στην πόλη.

Το δίκτυο του μετρό στο Παρίσι (τουλάχιστον στο λεγόμενο κέντρο του) είναι κάτι παραπάνω από επαρκές. Υπάρχει ένας σταθμός υπογείου, σε λιγότερο από 5' απόσταση, απ' οπουδήποτε κι αν βρίσκεστε. Και τα δρομολόγια είναι συχνότατα. Θεωρώ έγκλημα για οποιονδήποτε τουρίστα να χρησιμοποιήσει άλλο μέσο μεταφοράς εκτός απ' αυτό (άντε, θα είμαι λίγο ανεκτική στα ποδήλατα, για λόγους αναψυχής και στα λεοφωρεία, τις πολύ πρωινές ώρες). Η εταιρία που διαχειρίζεται τις γραμμές του μετρό και τις γραμμές RER, λέγεται RATP και μάλλον είναι υπεύθυνη για όλα τα ΜΜΜ της πόλης (τραίνα, λεοφωρεία και τραμ).

Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς όταν μπει στον πρώτο σταθμό υπόγειου, αφού έχει πληρώσει τα 8,50 ευρώπουλα για την διαδρομή του RER από το Charles de Gaulle μέχρι την ζώνη 1 που είναι το κέντρο , είναι να προμηθευτεί από τα γκισέ πληροφοριών έναν χάρτη του δικτύου. Εάν πάλι είσαστε εντελώς control freaks, μπορείτε και να τον έχετε εκτυπώσει από πριν . Επίσης, καλό είναι να πάρετε και ό,τι άλλο βρείτε να υπάρχει σε χάρτη, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστείς λεοφωρείο ή τραμ.

Αφού λοιπόν τον πάρετε στα χέρια σας και τον μελετήσετε καλά, σας προτείνω να σχεδιάσετε την διαδρομή σας έτσι ώστε να αποφύγετε όσο μπορείτε περισσότερο τις αλλαγές γραμμών από RER σε απλές του μετρό. Αυτή την εμπειρία την αποκτήσαμε κυριολεκτικά 'στην πλάτη' μας. Διότι το μετρό του Παρισιού μπορεί να είναι πυκνό, αλλά είναι παλιό, και μόνο οι αποβάθρες που εξυπηρετούν γραμμές RER διαθέτουν κυλιόμενες σκάλες. Και πιστέψτε με ... έχουν πολλές σκάλες οι σταθμοί τους. Πολλές και στενές. Και το να προσπαθείς να σύρεις την, εεε, κάπως παραφουσκωμένη βαλίτσα σου πάνω-κάτω σε αυτές, δεν λέει και πολύ . Και μην αρχίσω καν να λέω για την απόσταση που πρέπει να διανύσεις σε μερικούς από αυτούς για να μετακινηθείς από την πλατφόρμα της μίας γραμμής σε αυτή της άλλης! Έχω την αίσθηση ότι διανύσαμε περισσότερα χιλιόμετρα κάτω από το Παρίσι, παρά πάνω του .

Η σελίδα της αγγλικής Wikipedia έχει πολλές χρήσιμες πληροφορίες, εκ των οποίων δώστε βάση στις πληροφορίες για τα διαφορετικά είδη εισιτηρίων, και ειδικά στο Navigo pass. Η αγγλική σελίδα της RATP δεν το αναφέρει, διότι, θεωρητικά, δεν απευθύνεται σε τουρίστες. Αντ' αυτού έχει φάτσα-κάρτα το ParisVisite. Γνώμη μου είναι ότι το ParisVisite δεν συμφέρει σε καμία περίπτωση (εκτός ίσως κι αν επισκεφτεί κανείς αρκετές από τις τουριστικές ατραξιόν που περιλαμβάνει). Το Navigo pass, το οποίο αντικατέστησε την παλιά Carte orange, είναι κάρτα απεριορίστων διαδρομών, εβδομαδιαία ή μηνιαία, και απευθύνεται στους Γάλλους κατοίκους του Παρισίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το προμηθευτεί και ένας ξένος. Η διαφορά είναι ότι ο μη ντόπιος θα πληρώσει 5 ευρώ εφάπαξ για την έκδοση της κάρτας, επιπλέον σε ότι δώσει για να την φορτώσει, τα οποία θα πρέπει να συνυπολογίσετε στο κόστος της κάρτας για να δείτε εάν τελικά σας συμφέρει ή όχι. Επίσης, έχετε υπόψη σας ότι εάν φορτώσετε την κάρτα μόνο για την ζώνη 1 (κέντρο), τότε στο κόστος της μετακίνησής σας θα πρέπει να προσθέσετε και τα ολίγον τσουχτερά εισιτήρια για τα αξιοθέατα που είναι εκτός αυτής (Βερσαλίες, Disneyland κ.α.). Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στην διάρκεια της κάρτας. Η εβδομαδιαία διάρκειά της δεν μετράει από την μέρα που την αγοράζεις + 7 μέρες, όπως θα περίμενε κανείς. Μετράει από το πρωί της Δευτέρας, μέχρι τα μεσάνυχτα της επόμενης Κυριακής, άσχετα ποια ημέρα της εβδομάδας την αγοράζεις και την χρησιμοποιείς. Α! και θυμηθείτε να έχετε μαζί σας και μία κολακευτική, μικρή, φωτογραφία ταυτότητας, γιατί πρέπει να την κολλήσετε απάνω .

Δυστυχώς, "ελληναριά" δεν παίζει με το Navigo pass . Δεν ανακαλύψαμε κανένα κόλπο για την ξεγελάσουμε. Αντιθέτως, πιστοποιήσαμε ότι αυτό το "αυστηρά προσωπική" ισχύει στ' αλήθεια. Μία φορά που κατά λάθος δεν πρόλαβα να περάσω όταν άνοιξε η μπάρα εισόδου, αφού είχα χτυπήσει την κάρτα μου στο μηχάνημα, ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να ξαναχτυπήσω την ίδια κάρτα δύο φορές συνεχόμενα. Ευτυχώς οι εξυπηρετικοί υπάλληλοι στα γκισέ πληροφοριών που υπήρχαν δίπλα από την είσοδο, με βοηθήσαν να περάσω παρακάμπτοντας το σύστημα ασφαλείας. Άρα το να περνάει ο πρώτος και να την πασάρει στον πισινό του, έτσι ώστε να βολεύεται όλη η παρέα με μία κάρτα, αποκλείεται ως ιδέα.

Ένα άλλο μέσο που μπορεί να σας φανεί χρήσιμο κάποια μέρα που θα αποφασίσετε να το ρίξετε έξω, είναι τα λεοφωρεία Noctilien. Έτσι λέγονται τα νυχτερινά λεοφωρεία στο Παρίσι. Τελικά δεν τα χρησιμοποιήσαμε ποτέ, διότι τις ατασθαλίες μας τις κάναμε το σαββατοκύριακο, που τα δρομολόγια του μετρό είναι επεκταμένα, οπότε δεν μπορώ να ξέρω εάν είναι εύχρηστα ή εάν τίθεται θέμα εγκληματικότητας, αλλά φαντάζομαι ότι εάν δεν κυκλοφορήσει κανείς άγρια χαράματα δεν θα έχει πρόβλημα.

Και για τους πιο αθλητικούς τύπους, υπάρχουν και τα ποδήλατα! Στην πόλη έχει εγκατασταθεί ένα πολύ οργανωμένο δίκτυο με σταθμούς ενοικίασης ποδηλάτων με την ώρα, στο οποίο μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε το Navigo pass, εφόσον το έχετε φορτώσει με το κατάλληλο αντίτιμο. Εμείς που δεν είμαστε και πολύ καλοί στην ισορροπία, χρησιμοποιήσαμε τα πόδια μας .

Λοιπόν, όπως προείπα, το μετρό στο Παρίσι είναι παλιό. Το ίδιο και τα βαγόνια του. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν το πόσο μπερδευτήκαμε, όταν κάποια από τις πρώτες μέρες της διαμονής μας σταθήκαμε μπροστά από την πόρτα του βαγονιού για να κατέβουμε, αλλά αυτή δεν έλεγε να ανοίξει! Ένας Γάλλος που στεκόταν δίπλα μας είπε να μας βγάλει από το αδιέξοδο και γύρισε το χερουλάκι της πόρτας . Διότι , ναι!, σε πολλούς συρμούς οι πόρτες δεν ανοίγουν αυτόματα. Πρέπει να το κάνετε εσείς μόλις το τρένο σταματήσει στον σταθμό. Ή καλύτερα αφήστε να το κάνουν οι άλλοι, που έχουν πάρει και το κολάι.

Εισιτηριάκια στο χέρι λοιπόν, και καλές εξορμήσεις!

Σήμερα η μέρα μας θα είναι μία μεγάλη βόλτα. Θα περιπλανηθούμε στο Marais και θα σταματήσουμε πρώτα στο μουσείο Picasso, ύστερα θα επισκεφτούμε το Centre Pompidou και μετά θα πάμε να δούμε την αγορά Les Halles. Έχουμε σχέδια να πάμε το βράδυ για φαγητό στο Chartier και μετά, εάν δεν είμαστε πολύ κουρασμένοι, θα πάμε κάπου για ένα ποτό. Άνετα παπουτσάκια στα πόδια και ... ξεκινάμε! 

Το Marais είναι μία παλιά και ιστορική περιοχή στο 3ο και 4ο arrondissement (δες εδώ σχετικά με τον γεωγραφικό διαχωρισμό της πόλης σε διαμερίσματα). Ήταν περιοχή όπου ζούσαν πολλοί Εβραίοι και αργότερα προσέλκυσε και πολλούς ανθρώπους της κουλτούρας. Μερικά πολύ ενδιαφέροντα μαγαζάκια είναι εκεί, αλλά θα αναφερθώ αργότερα σε αυτά εκτενέστερα . Σήμερα που την περιπλανιέμαι ως τουρίστρια μου φαίνεται ήσυχη και όμορφη, με μικρούς δρόμους και πολλά παλιά, αλλά καλοδιατηρημένα, κτίρια. Σίγουρα όχι εντυπωσιακή όπως η Champs-Elysées, ούτε γραφική όπως η Μοντμάρτη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Και με πάμπολλες γκαλερί τέχνης! Σχεδόν μία ή δύο σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Κοντοστεκόμαστε συνέχεια και προσπαθούμε να ρίξουμε μία ματιά μέσα από τα τζάμια τους στα έργα τέχνης που είναι μέσα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται, καθώς οι 'βιτρίνες' μας ξαφνιάζουν.

Φτάνουμε στο μουσείο Picasso από την πίσω πλευρά. Φέρνουμε μία γύρα το όμορφο κτίριο και μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Προχωράμε αμέριμνοι προς την είσοδο για 5 δευτερόλεπτα και μετά ... αναλαμπή. Σα να βλέπουμε 2 τύπους που μας μοιάζουν στην άλλη άκρη της αυλής. Και το κτίριο...σα να θολώνει στο βάθος. Μα καλά; πως δεν το προσέξαμε αυτό το κατασκεύασμα όταν μπήκαμε; Ένα πλέγμα από σκαλωσιές στηρίζει μία γυαλιστερή επιφάνεια τοποθετημένη εντελώς κάθετα στην πρόσοψη του κτιρίου. Το αποτέλεσμα είναι ένας μεγάλος καθρέφτης. Γελάμε με την ψυχή μας με την ευρηματικότητα της κατασκευής, αλλά και με τους εαυτούς μας, αφού μας έπιασε κότσους . Και η ευχάριστη έκπληξη δεν σταματάει εδώ. Γρήγορα ανακαλύψαμε ότι ο ιδιόμορφος αυτός 'τοίχος' συνεχίζει ακάθεκτος στο εσωτερικό του κτιρίου, κόβοντάς το νοητά στα δύο, και θα τον 'τρακάρετε' πολλές φορές στην περιπλάνησή σας μέσα στο μουσείο.

Εκτός από πίνακες του Picasso, στο μουσείο θα δείτε αρκετά γλυπτά και κατασκευές του καλλιτέχνη, καθώς και φωτογραφίες του ιδίου στο ατελιέ του. Βρήκα τα γλυπτά και τις κατασκευές εξόχως
ενδιαφέροντα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, αλλά χαλάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά τα έργα του Picasso δεν απολαμβάνουν της ίδιας προβολής με τους πίνακές του, με αποτέλεσμα να μην τα συναντάς συχνά σε φωτογραφίες ή αναφορές στον καλλιτέχνη. Ακόμα και με αναζήτηση στο Google, θα πέσεις πρώτα πάνω σε φωτογραφία αυτοκινήτου της Citroen, παρά σε φωτογραφία έργου του καλλιτέχνη που να μην είναι πίνακας. Κρίμα .

Αφού ψώνισα μερικές καρτ-ποστάλ με τους πίνακες που με εντυπωσίασαν περισσότερο, βγαίνουμε από το μουσείο κατευχαριστημένοι και συζητάμε έντονα για την τέχνη του Picasso, τον τρόπο που έβλεπε τα πρόσωπα και τα πράγματα που ζωγράφιζε, την σκοτεινιά που βγάζουν τα γλυπτά του αλλά και την περίεργη ρεαλιστικότητά τους, παρόλη την αλλόκοτη εμφάνισή τους. Σε λίγο έχουμε φτάσει πίσω από το Pompidou. Ναι. Είναι τόσο φουτουριστικό όσο λένε . Η πρώτη εντύπωση είναι βίαιη. Μα είναι σοβαροί οι άνθρωποι; Πως πήγαν και χτίσαν αυτό το συνονθύλευμα από χρωματιστούς σωλήνες μέσ' την μέση αυτής της γραφικής περιοχής;! Το φέρνουμε γύρα για να ρθούμε στην πρόσοψη. Μπροστά της απλώνεται μία ασφαλτοστρωμένη αμφιθεατρική πλατεία. Πολλοί ντόπιοι και τουρίστες κάθονται κάτω, χύμα, και ξεκουράζονται. Άλλοι έχουν κιθάρες και τραγουδάνε. Έχει πάει μεσημέρι. Καθόμαστε και μεις να ξεκουραστούμε και να φάμε τα σαντουϊτσάκια μας (αυτά που πήραμε το πρωί ... μην τα ξαναλέμε ) και παίζουμε με την φωτογραφική μηχανή και την κλίση του εδάφους. Μία γριά ζητιάνα την έχει αράξει απέναντι και γρατζουνάει την λύρα της με εξαιρετική μαεστρία, σε σημείο δημιουργίας πονοκεφάλου στους παρευρισκόμενους. Νομίζω ότι στόχος της είναι να μας αναγκάσει να την πληρώσουμε για να σταματήσει το μαρτύριο στο οποίο μας υποβάλει.

Όσο κοιτάω το κτίριο, τόσο το συνηθίζω και αρχίζω να αλλάζω άποψη για τον κύριο Renzo Piano. Στεκόμαστε στην τεραστίων διαστάσεων ουρά για έλεγχο ασφαλείας που διασχίζει κάθετα όλη την πλατεία, αλλά τουλάχιστον γλιτώνουμε την εξίσου μεγάλη ουρά για τα ταμεία, καθώς το museum pass μας επιτρέπει να περάσουμε κατευθείαν στον έλεγχο εισιτηρίων. Με το που περνάμε τις γυάλινες πόρτες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία αχανή σάλα Μεγάλες ταμπέλες πάνω από διάφορες κυλιόμενες σκάλες σε πληροφορούν για τον προορισμό τους. Μουσείο, κινηματογράφοι, καφετέρια, βιβλιοθήκη, αίθουσες συναυλιών, καλλιτεχνικά εργαστήρια. Κόσμος κυριολεκτικά κάθε ηλικίας. Το Centre Pompidou είναι πολιτιστικό κέντρο με όλη την σημασία της λέξης!

Ανεβαίνουμε με την εξωτερική σκάλα μέχρι τον τελευταίο όροφο για να θαυμάσουμε την θέα και μετά κατεβαίνουμε στις μόνιμες εκθέσεις. Το Pompidou στεγάζει μοντέρνα τέχνη ... αλλά πολύ μοντέρνα. Πολλά από τα εκθέματα ήταν αρκετά έξω από τα όρια της κατανόησης και της αρεσκείας μου. Υπάρχουν όμως και πιο κλασικοί καλλιτέχνες, όπως Picasso, Pollock, Kandinsky, Dali που ευφράναν την ματιά μου. Τα εκθέματα του μουσείου είναι αδιαμφισβήτητο must για όσους έχουν έστω και στοιχειώδη ανοχή στην μοντέρνα τέχνη. Αλλά και όσοι έχετε αλλεργία  σε οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει αυστηρώς σχηματισμένα αντικείμενα, να επισκεφτείτε το Pompidou πάραυτα. Με ένα πολύ μικρό εισιτήριο θα μπορέσετε να κάνετε μία βόλτα με τις κυλιόμενες σκάλες μέχρι την κορυφή του, και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο αυτόν για να ανάψετε συζήτηση σχετικά με την αμφιλεγόμενη αρχιτεκτονική του κτιρίου.

Μετά από ένα μακροσκελές διάλλειμα, και αφού η ταμίας στο γκισέ μας 'έκανε την καρδιά περιβόλι', βγαίνουμε απογοητευμένοι καθώς είχαμε 'ψηθεί' πάρα πολύ για την έκθεση του Kandinsky (καταραμένη φτώχια !!! ) και πάμε παραδίπλα, στην αγορά Les Halles. Απολαμβάνουμε την βόλτα μας στους κήπους μέχρι να πέσει ο ήλιος και ξεκινάμε σιγά σιγά να πάμε προς το Chartier που το έχουμε βάλει στο μάτι για φαγητό. Λέμε να πάρουμε την Rue Montmartre που θα μας βγάλει στην Rue du Faubourg. Εντελώς τυχαία, το μάτι μας πέφτει σε έναν φοβερά συμπαθητικό δρομίσκο, που αργότερα θα μάθω πως είναι η πολύ γνωστή οδός Montorgueil.

Ο οδηγός περιγράφει το Chartier ως κλασικό προορισμό ντόπιων και τουριστών. Προετοιμαζόμαστε για τρελό τουριστάδικο, αλλά το επιλέγουμε αφενός γιατί, ε, τουρίστες είμαστε και μεις, και αφετέρου για τις φοβερά χαμηλές τιμές του. Το εστιατόριο είναι χωμένο σε μία στοά στον αριθμό 7 της Rue du Faubourg. Στρίβουμε στην είσοδο της στοάς και αίφνης μαυρίζει η καρδιά μας. Υπάρχει ολόκληρη ουρά από κόσμο έξω από το μαγαζί και είναι φοβερά μεγάλη. Έχουμε φτάσει σχετικά νωρίς όμως, οπότε λέμε να περιμένουμε. Γρήγορα μας φεύγει το βάρος, διότι είναι εμφανές πως η ουρά προχωράει με απροσδόκητα γρήγορο ρυθμό. Ο υπερκινητικός μετρ του μαγαζιού φροντίζει να βολεύει τον κόσμο με ταχύτητα οπλοπολυβόλου. Η όλη κατάσταση γίνεται αγχωτική για μένα όταν κοντεύουμε να φτάσουμε στο τέλος της ουράς. Πρέπει να είσαι στην τσίτα γιατί όταν ο μετρ γυρίσει προς το μέρος σου και σε ρωτήσει "πόσα άτομα;", έχεις περίπου ένα dt για να απαντήσεις. Και όταν σου κάνει σήμα να προχωρήσεις, έχεις περίπου 3 dt (είναι πιο γενναιόδωρος σε αυτή την περίπτωση) για να ξεπεράσεις τον φόβο που προκαλεί το σπινιάρισμα της περιστρεφόμενης πόρτας που δεν ακινητοποιείται ποτέ, και να ορμήσεις προς το εσωτερικό του εστιατορίου. Και πριν προλάβεις καν να πάρεις ανάσα πιάνεις με την άκρη του  ματιού σου τον σερβιτόρο που θα σε οδηγήσει στο τραπέζι σου, ο οποίος έχει ήδη πεταχτεί μπροστά σαν σπρίντερ των 100 μέτρων. Τρέχουμε λοιπόν και μεις ξοπίσω του γιατί έτσι και τον χάσουμε, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας . Ο σερβιτόρος μας δείχνει τις θέσεις μας σε ένα τραπέζι για τέσσερις ... στο οποίο κάθονται ήδη άλλοι δύο άγνωστοι. Μέσα στην παραζάλη μου, μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως δεν έχει κάνει λάθος, αλλά ότι αυτή είναι η πολιτική του μαγαζιού.

Καθόμαστε λοιπόν στις θέσεις μας και πετάμε τα παλτά μας και τις τσάντες μας στις ράγες που βρίσκονται πάνω από τα κεφάλια μας ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, όπως κάναν πολλά χρόνια πριν από μας οι κουρασμένοι εργάτες που ερχόταν σε αυτό το λαϊκό εστιατόριο για να φάνε την σούπα τους. Ο ηλικιωμένος και αυστηρός σερβιτόρος μας φέρνει αμέσως τα σερβίτσια μας και ένα απλό χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένο με διχρωμία (μαύρο-κόκκινο) το μενού. Μας παίρνει φυσικά αρκετή ώρα μέχρι να κάνουμε την μετάφραση και να αποφασίσουμε και ο σερβιτόρος αναγκάζεται να έρθει δεύτερη φορά, πράγμα που δεν νομίζω ότι το εκτίμησε ιδιαιτέρως. Καθώς ανακοινώνουμε την παραγγελία μας, ο τύπος κάνει μία κίνηση που  ούτε σε υπόγειο ταβερνείο δεν γίνεται. Γράφει την παραγγελία μας κατευθείαν πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο !!! (ναι, ναι, εκείνα τα τραπεζομάντηλα μίας χρήσης που έχουν από πάνω ένα στρώμα λεπτού χαρτιού κι από κάτω ένα στρώμα νάυλον, και τα χρησιμοποιούσαν παλιότερα όλα τα εστιατόρια στην Ελλάδα). Τώρα έχουμε επιτέλους λίγη ώρα για να σηκώσουμε το κεφάλι μας και να θαυμάσουμε τον όμορφο χαμό που επικρατεί γύρω μας.

Ότι και να πω θα είναι λίγο για την ατμόσφαιρα αυτού του μαγαζιού. Μία αχανής αίθουσα όπου πραγματικά δεν πέφτει καρφίτσα από τον κόσμο που τρώει, που φεύγει ή έρχεται, από τους σερβιτόρους που γράφουν χιλιόμετρα στους διαδρόμους ανάμεσα από τα τραπέζια. Διάκοσμος που έχει ήδη κλείσει έναν αιώνα, ξύλο, μπρούτζος, μεγάλοι καθρέφτες και σειρές από ξύλινα κουτιά στους τοίχους. Η ιστοσελίδα του με πληροφορεί πως τα παλιά τα χρόνια, οι μόνιμοι πελάτες του εστιατορίου είχαν ο καθένας την δικιά του πετσέτα και χρησιμοποιούσαν τα κουτιά αυτά για να την αποθηκεύουν μέσα στο μαγαζί. Δεν ήμουν δυστυχώς σε καλό σημείο για να τραβήξω φωτογραφία, αλλά άμα ρίξετε μία ματιά εδώ, θα καταλάβετε λίγο τι εννοώ. Το φαΐ είναι 'φτωχικό' για να μέτρα της Γαλλίας, αλλά αξιοπρεπέστατο. Η κρέμα κάστανο με βανίλια για επιδόρπιο ήταν το τέλειο τελείωμα σε ένα ωραίο βραδινό. Και το καλύτερο για εμάς ... ο λογαριασμός (τον οποίον παρεμπιπτόντως ο σερβιτόρος μας κάνει επίσης πάνω στο τραπεζομάντηλο) είναι στα μέτρα της Ελλάδας .

Η ώρα δεν είναι πολύ περασμένη, και αφού τα πόδια μας μας βαστάνε ακόμα, θα πάμε για ένα ποτό σε κάποιο μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο. Επιλέγουμε ένα που έχουμε σταμπάρει τις προηγούμενες μέρες. Είναι ήσυχο και με καλή μουσική. Δεν έχει πολύ κόσμο. Και όσοι θαμώνες έρχονται το κόβουν δεξιά και χάνονται σε μία σκάλα προς το υπόγειο. Μας τρώει η περιέργεια, οπότε τους ακολουθούμε και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα στοιχείο της παρισινής αρχιτεκτονικής, που απ' ότι κατάλαβα αργότερα είναι αρκετά συνηθισμένο. Το κελάρι! Σε πάρα πολλά μαγαζιά τα οποία επισκεφτήκαμε τα παλιά υπόγεια κελάρια, τα οποία υποθέτω πως χρησίμευαν ως δροσερές αποθήκες και οινοθήκες, είναι πλήρως αξιοποιημένα σήμερα. Είτε με το να αποτελούν κύριο χώρο του μαγαζιού, όπως πχ σε μπαρ και λοιπά ξενυχτάδικα, είτε διαμορφωμένα ως τουαλέτες, κουζίνα κτλ.

Ο χώρος είναι υποβλητικός. Χαμηλός φωτισμός, καμάρες και διαδρομάκια, πέτρινοι τοίχοι.  Ο αέρας έχει μία ελαφριά μυρωδιά ταγκίλας, καθώς ο μόνος εξαερισμός που υπάρχει είναι με επιπρόσθετες κατασκευές. Σκέφτομαι ότι εάν δεν ίσχυε η απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους χώρους διασκέδασης, αυτά τα εκπληκτικά υπόγεια θα μέναν αναγκαστικά αναξιοποίητα, καθώς οι θαμώνες θα ψοφάγαν σαν τα ποντίκια από την συσσώρευση του καπνού. Μόλις έχει τελειώσει το live κάποιου μικρού συγκροτήματος και οι φίλοι των μουσικών που είχαν έρθει για συμπαράσταση αρχίζουν να αποχωρούν. Νιώθω υπέροχα, σαν να έχω χωθεί σε μεσαιωνικό καταγώγιο για ένα ποτήρι μοναστηριακή μπύρα.